بنی آدم اعضای یکدیگرند

معلم چو آمد 

 به ناگه کلاس
چو شهری فرو خفته خاموش شد
سخنهای ناگفته کودکان
به لب نارسیده فراموش شد
معلم ز کار مداوم مدام
غضبناک و فرسوده و خسته بود
جوان بود و در عنفوان شباب
جوانی از او رخت بر بسته بود
سکوت کلاس غم آلوده را
صدای درشت معلم شکست
بیا احمدک درس دیروز را
بخوان تا ببینم که سعدی چه گفت
زجا احمدک جست و بند دلش
بدین بی خبر بانگ ناگه گسست
عرق چون شتابان سرشک یتیم
خطوط خجالت برویش نگاشت
لباس پر از وصله و ژنده اش
بروی تن لاغرش لرزه داشت
زبانش به لکنت بیافتاد و گفت
بنی آدم اعضای یکدیگرندوجودش به یکباره فریاد کردکه در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار
دگر عضوها را نماند قرار

توکز ... تو کز ... تو کز ...
و ای یادش نبود
جهان پیش چشمش سیه پوش شد
زاعماق مغزش بجز دردو رنج  

نمی کرد پیدا کلام دگر 

دراین عمر کوتاه او خاطرش 

نمی داد جز آن پیام دگر 

زچشم معلم شراری جهید 

نماینده آتش خشم او 
چرا احمد کودن بی شعور
معلم بگفتا با لحنی گران
نخواندی چنین درسی آسان بگو

مگر چیست فرق تو با دیگران 

عرق از جبین احمدک پاک کرد 
خدایا چه می گوید آموزگار
مگر او نداند که در این دیار
بود فرق مابین دارا و ندار 

چه گوید بگوید حقایق بلند 

به شرمی که ازخشم او بیم داشت  

بگوید که فرق است مابین او
و آنکس که بی حد زر و سیم داشت
به آهستگی احمد بینوا  

چنین زیر لب گفت با قلب چاک
که آنها به دامان مادر خوشند
و من بی وجودش نهم سربه خاک 
به آنها جز از روی مهر و خوشی  

نگفته کسی تاکنون یک سخن 
ندارند بجز خورد و خواب 

به مال پدر تکیه دارند و من 
من از روی اجبار و از ترس مرگ
کشیدم از آن درس گذشته دست
کنم با پدر پینه دوزی و کار
ببین دست پر پینه ام شاهد است
سخنهای او را معلم برید ولی
ولی او سخنهای بسیار داشت
و لی از ستماری اغنیا 

نژند و ستم دید و زار داشت 

معلم بکوبید پابرزمین  

که این پیک قلب پر از کینه است
به من چه که مادر ز کف داده ای
به من چه که دستت پر از پینه است
یکی پیش ناظم رود با شتاب
به همراه خود یک فلک آورد  

نماید پر از پینه پاهای او
 زچوبی که بهر کتک آورد

دل احمد آزرده و ریش گشت
چو او این سخن از معلم شنید
زچشمان او کور سوئی جهید
بیاد آمدش شعر سعدی و گفت
ببین  یادم آمد دمی صبر کن
تحمل خدا را تحمل دمی
تو کز محنت دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهند آدمی