دوستان عزیزم که درد دلهای مرا میخوانید. لطفا برای دلگرمی ام نظراتتان را برایم بنویسید. ممنون
کاش جمعه ها اصلا نبودند. نمیدونم چرا اینطوری میشم. بدترین روز هفته برام روز جمعه است . مثل اینکه جمعه روز جمع بندی خستگیها و روزمرگیهای ماست . امروز هم که دیگه این دل ابری من بد جوری گرفته بود. مثل آسمون تهران که دلش میگیره ولی بارش نداره دل من هم گرفته ولی نمیتونه بباره. شاید آلودگی داره یا شاید آلوده اش کردند درست مثل تهران که ماشینها با ویراژ دادنهاشون آلوده اش کردند توی دل من هم بسکه غم و غصه ویراژ داده آلوده شده و نمیتونه بباره . و صد البته که سرد سرد و یخ زده هم هست . نمیدونم حالا باید امیدوار باشم که بهار میشه و میباره و هوای دلم تازه میشه یا نه. از سردی و بی روحی خونه دلم گرفته از هم خونه ام دلم گرفته از کسی که میخواستم همدم تنهائیهام باشه ولی خودش تنهام گذاشته البته حضور فیزیکی در کنار هم داریم ولی دل و روحمون از هم فرسنگها فرسنگ دوره . فقط داریم نقش بازی میکنیم که بچه هامون نفهمند ما چقدر باهم غریبه ایم ولی بچه ها خیلی باهوش تر از ما هستند . امروز پسرم هم همینطور بی قرار بود و بهانه جوئی میکرد. هرچه ازش میپرسیدم چه شده میگفت نمیدونم ولی بی قرارم. خدایا چرا بعضی از ما (خودم را میگویم ) اینقدر احمق هستیم که اشتباه دیگران را تکرار میکنیم و بعد مینشینیم و مثل بنده زانوی غم به بغل میگیریم و نامه بر سر دوراهی مینویسیم . از خودم شاکی هستم . از زمین و زمان شاکی هستم. اصلا از خدا شاکی هستم. از خدائی که برخلاف اینکه روزی ۱۰ بار به او التماس میکنم که به راه راست هدایتم کن راهم را کج میکند روزی ۱۰ بار به او التماس میکنم مرا به راه نعمت دهندگانت قرار ده مرا برسر راه نعمت دهندگانش قرار میدهد تا حسرت بخورم روزی ۱۰ بار التماسش میکنم از مغضوبین درگاهت قرارم مده هر ثانیه غضبش را لمس میکنم روزی ۱۰ بار میگویم از گمراهانم مگردان گمراهی را نصیبم میکند . که حالا بنشینم و اینها را بنویسم و بکنم سند گمراهی و ضلالت . خدایا توکه بزرگی و برایت کاری ندارد ومن هم که پست و حقیرم و التماس به تو کارم است از تو میخواهم : اهدنا الصراط المستقیم - صراط الذین انعمت علیهم - غیر المغضوب علیهم - ولا الضالین .
خدا یا بگذار درد دلهایم فقط برای تو باشد . به من اجازه بده تا به درگاه تو اشک بریزم . چشمه اشکم را نخشکان تا گمان نکنم از زیادی گناهانم است که به من پشت کرده ای. خدایا لااقل تو با من مهربان باش. ای قادر توانا جز تو پناهی ندارم . مرا از این برزخ نجات بده . رهایم مکن . دارم مانند درخت کرم خورده از درون میپوسم . شاخه هایم یک به یک خشک میشوند و فرو میریزند. خدایا آسمان دلم را بهاری کن وبگذار باران اشک گناهانم را بشوید و این تن خسته را جانی تازه ببخشد. اینها رابرای خود نمیخواهم. دو فرزندم خسته از زمانه باید به زیر سایه پرطراوت من روحشان تازه شود نگذار بخشکم و اینها هم از من گریزان شوند. کمک کن مرا که تا تو نخواهی نخواهد شد.
دوست عزیزم سلام
باز امشب دلم بی قراره . میدونم ممکنه اونهائی رو که ممکنه از وبلاگ من چیزی بخونند افسرده کنم ولی این وبلاگ را درست کردم تا باهاش درد دل کنم. امروز رفته بودم طرفهای میدان امام خمینی و مجبور شدم با مترو برم. آخه من خیلی کم از خونه بیرون میام و زیاد اهل پرسه زدن و به اصطلاح در صحنه بودن نیستم و همین هم شاید من را از خیلی چیزها بی خبر نگه داشته باشه. توی مترو همونطور که خیلیهاتون دیدید دستفروشهای مدل به مدل آمدند و پیاده شدند در این بین دوتا پسربچه حدود ۱۰ -۱۱ سال آمدند که یکی ورقه های دعاهای مختلف را میفروخت و دیگری هم کیک . نمیدونید چه حالی شدم وقتی دیدم این بچه های معصوم (مثل خیلی از بچه هائی که توی خیابون میبینیم ) در این وقت روز بجای اینکه پشت نیمکت مدرسه نشسته باشند دارند توی واگنهای مترو دنبال مشتری میگردند و برای خرید التماس میکنند . گفتم چرا مملکت اسلامی و مسلمون باید اینطور باشه که بچه ای که عشقش مدرسه رفتنه بجای مدرسه باید کمک معاش خانواده باشه . اینها را چه کسی به این کارها و راهها وادار میکنه ؟ آیا بجای اینکه هر از گاهی دنبال اینها بکنند و همان سرمایه اندکشان را بگیرند نباید یک فکری اساسی به حال اینها بکنند؟ مگر ما انسان نیستیم که باید اینطور از حال همسایه مان بی خبر باشیم . آیا این سزاوار است که در جایی بچه ای پول توجیبی روزانه اش حقوق و درآمد یکماه همین بچه زحمتکش باشد و آنوقت بچه ای دیگر در این سرما با شرم و خجالت و با دستهائی یخزده از سرما برای اندک درآمدی التماس من و شما بکند؟ من و شما شاید با خرید از اینهاو شاید با کمک ناچیزی بخواهیم وجدان خودمان را سبک کنیم و به خود هم ببالیم که بله من وظیفه انسانی !!! ام را انجام دادم اما آیا چاره کار این است ؟ آیا اینها همان زنان و کودکانی نیستند که اسرائیل در غزه برسرشان بمب و آتش ریخت ؟ با این تفاوت که بمب فقر و بدبختی که برسر اینها می ریزد از خودی است . کسی که خانه اینان را غصب کرده خودی است . مگر نه اینکه اگر حق کسی را ضایع کنیم اگر حق به جانب خود بدهیم که اینها حق من است خود نوعی غصب و ستم است . مگر باید بمب فسفری بر سر کسی بریزند تا بگویند در حقش جنایت کردند. اگر زنان و کودکان غزه نمیخواستند و مظلومانه بمب برسرشان ریختند اینها هر روز و هر لحظه آرزوی مرگ میکنند.( که اینها را از خودم نمیگویم بلکه کافی است تا سری به مدرسه این کودکان در چند خیابان آنطرف تراز آسایشمان یعنی ناصرخسرو - مدرسه کودکان کار بزنید تا ببینید که مظلوم کیست ) کودکی که در هفته یک وعده غذای گرم میخورد آنهم پس مانده من خیر!!! را - صدقه من انسان دوست را که هر از گاهی برای راحت کردن وجدانم دست در جیب مبارک میکنم و مبلغی را به این طفل معصوم میدهم تا در جمع هایمان بتوانم بگویم من دستم در کار خیر است و پزش را بدهم و سرم را بالا بگیرم . خاک بر سر من که اینچنین خودم را فریب میدهم . آیا اگر هرکدام از ما فکر میکردیم که یک فرزند دیگر در خانه داریم که باید مخارجش را تامین کنیم اینها نیز نمیتوانستند پشت نیمکتهای مدرسه و در ساعتی که همه بچه ها در مدرسه هستند بنشینند درس بخوانند ؟ آیا اگر بجای اینکه هر سال مدل لوازم برقی خانه مان را عوض میکردیم و هرسال با آمدن عید در تدارک نو کردن وسایل و لباسهایمان بودیم کمی هم به خانه اینها نگاهی می انداختیم که اصلا نمیدانند عید یعنی چه؟ چرا میدانند عید یعنی چه ولی تعریف خودشان را دارند. عید یعنی حسرت - عید یعنی نو شدن وسایل و لباس همسایه - عید یعنی لباس کهنه دیگری را به تن نو کردن - عید یعنی از پشت شیشه پنیر پنیر خوردن . دلم میخواست آنقدر توان داشتم تا بر سر زنانی که امروز در کوچه و خیابان پلاس بودند تا برای فرزندانشان و برای خودشان لباس عید مد سال و رنگ سال خریداری کنند فریاد میزدم که کمی هم به اطرافتان نگاه کنید . تا کی میخواهید کور باشید و غیر از خود کسی را نبینید. دلم میخواست بگویم این بچه را ببین این هم مثل تو دلش میخواست عید داشته باشد . میدانم الان خیلی ها به من اعتراض خواهند کرد ولی چه کنم دلم آنقدر به درد آمده و بغض در گلویم نشسته که دلم میخواهد به همه چیز غر بزنم .بیائیم کمی به دور و بر خود خوب نگاه کنیم . شاید دیوار به دیوار کوچه های ما همسایه مان از گرسنگی خوابش نمیبرد. شاید دیوار به دیوار همین کوچه مادری پول درمان فرزند دلبندش را ندارد و تا صبح اشک میریزد . شاید علی (ع)در همین گوشه کنار برای اینها گریه میکند. آنوقت من سرخوش از خرید امروزم هستم . برای به رخ کشیدن آن به این و آن لحظه شماری میکنم . وقتی دلی را سوزاندم و بقول خودم حسادتش را تحریک کردم مینشینم و لذت می برم .....
اصلا من نمیدانم برای چه دارم اینها را مینویسم . شاید من هم اینطوری دارم مرحم بر زخم وجدانم میگذارم .به هرحال احساس گناه عجیبی دارم . خدایا به فریادمان برس . خدایا لحظه ای به خودمان وامگذار که ما انسانها را اگر به حال خودمان رها کنیم در مردابی که برای خود خواهیم ساخت هلاک خواهیم شد. خدایا چشمی بینا و دلی نازک به همه امان بده تا فردا دیگر هیچ کودکی را برای یافتن لقمه نانی در خیابان سرگردان نبینیم . تا هیچ کودکی را بخاطر عشقش به درس و آموختن شبها خسته و هلاک بر نیمکت مدرسه شبانه کودکان کار نبینیم که البته شاید اینها از سعادتمندترینشان باشند. بیائید همه مان فکر کنیم فرزند دیگری در خانه داریم .....بیائید امسال عید همان لباس یک ماه پیشمان را بپوشیم و ببینیم آیا در نفس کشیدنمان تاثیری دارد؟ بیائید...چشمهایمان را بشوئیم و جور دیگری به زندگی نگاه کنیم ...